Os berros de desprezo á autoridade que traspasaron os controis xudiciais e os muros dos xulgados provocaron a visible rabia contida nos rostros de xuíces e fiscais, e o sorriso dos nosos. A presenza na sala de caras solidarias coñecidas e descoñecidas durante os tres días encheunos de orgullo e alegría, facendo que acusacións e peticións fiscais perdesen por completo a súa pretensión amedrentadora. Non poderán pararnos. As accións transgresoras solidarias e negadoras do existente que se multiplicaron por diversos territorios é unha mostra máis que estamos en todas partes, que non entendemos de fronteiras e que a solidariedade é inseparable da nosa práctica. Compañeirxs que apostaron e apostan polo enfrontamento, aventurándose, tentando facer das súas vidas o reflexo dos seus desexos, impulsos e paixóns de acabar co poder en todas as súas formas e en todas partes, que non se conforman con discursos baleiros e autocomplacentes, que insisten e expóñense en xestos de solidariedade activa, para elxs todo o meu respecto e agarimo. A súa ousadía e coraxe reafírmame enormemente. É nese intento de facer o que se di e se pensa, de transformar en feitos os discursos e ideas, onde comezamos a apropiarnos das nosas vidas, onde deixamos de ser espectadores pasando a ser actores que pretenden tomar as rendas da súa existencia definindo de maneira autónoma prioridades, ritmos, tempos e proxectos. Ao tomar a iniciativa situámonos en ofensiva non esperando a que xurdan acontecementos nin convocatorias de movementos que nada teñen que ver connosco que determinen a nosa loita. Temos unha rica historia, fortes ideas e moita imaxinación para reinventarnos constantemente. Ao asumir a vida desde esta perspectiva está a asumirse tamén o cárcere na medida que é inseparable coa postura confrontacional. A prisión está na nosa cotidianidade, non só para quen esta dentro dela, senón para todxs xs que apostan polo conflito permanente contra o poder. Está nas nosas conversacións, nos nosos pensamentos e proxectos, está presente en cada paso que damos no camiño pola liberación total. Polo que desdramatizar o tema da prisión faise imprescindible.

Tentando afiar un pouco a idea; ao optar por levar unha vida contraria a toda forma de autoridade e poder, ao declararnos abertamente inimigos deste, asumimos as súas consecuencias, entre elas o cárcere, do mesmo xeito que asumimos moitos outros elementos que trae consigo este posicionamento. Con todo, todo comeza coa nosa opción libremente elixida de combater o existente, polo que o paso polo cárcere está contido nesta opción, é parte da nosa opción. Dando unha mirada á historia podemos ver que todxs xs que tentaron destruír o poder tiveron presente a prisión no seu paso por este mundo, sexa de maneira directa ou indirecta. O cárcere faise ineludible para quen decide seguir a práctica sinalada que, máis que unha posibilidade, constitúese a modo de certeza, como unha consecuencia moi difícil de esquivar. Faise inseparable da loita. Entón, se a prisión é un elemento que conforma a vida que escollemos, podemos afirmar que, en definitiva, é unha opción. Somos conscientes dos riscos que leva o enfrontarche contra a autoridade e aínda así nos aventuramos a iso, insistimos en tentar xerar crebes que provoquen gretas nesta realidade sabendo que podemos pasar moito tempo encerrados porque de igual forma que a prisión pasa a ser unha certeza, sabemos certamente que non acabaremos co poder. O anarquismo é unha tensión, non unha realización. Con isto non se pretende facer un chamado á pasividade, pola contra; é a procura constante de instantes de liberdade e a extensión e a multiplicación destes o que dá calor e cor ás nosas vidas. É o intento de romper con verdades absolutas o que nos anima a seguir.

Por tanto, se partimos da base que o cárcere, aínda que tratemos de evitala, constitúese como unha opción asumida desde o momento que asumimos a loita, é necesario entender que con esta nada termina, non representa a culminación de proxectos, ideas ou prácticas, senón outro espazo desde onde loitar, desde onde continuar a loita. Así pretendo levar estes anos de peche, entendelos como parte dunha opción tomada, unha opción que a pesar das evidentes e coñecidas limitacións, outorga unha perspectiva diferente, non só no que concerne á loita anticarcelaria, senón á loita anárquica en xeral. Neste sentido penso que xs anarquistas en prisión non somos soamente «presxs», reducirnos unicamente a esta definición correspondería a limitar as nosas formulacións impedindo que continuemos participando na loita pola liberación total en toda a súa extensión e complexidade. Entendernos soamente como «presxs», centrar todas as nosas iniciativas no marco da vida en prisión, sería practicamente relegarnos ao espazo no que o poder obríganos a estar e creo que isto é necesario tentar superalo. Non seremos presxs para sempre, só estamos temporalmente en cativerio para logo saír de aquí e tentar achegar nas dinámicas anárquicas desde a rúa. En definitiva, percibirnos exclusivamente como «presxs» equivalería a aniquilarnos politicamente, que é, entre outras cousas, o que o poder pretende. Doutra banda, as loitas e reivindicacións ao interior da prisión evidentemente son parte do noso quefacer, é unha constante que marca a nosa cotidianidade facéndose imposible manterse á marxe dela, a súa profundización e multiplicación, como tamén o intento de afiar formulacións, prácticas e ideas constitúen aspectos presentes na dinámica anticarcelaria que se vai reforzando na medida que creamos e estreitamos lazos de amizade e complicidade. Con todo, dita perspectiva anticarcelaria non se desenvolve a parte nin en paralelo á loita anárquica, compleméntanse e poténcianse. A loita pola liberación total implica a loita contra as prisións xa que constitúen unha das expresións máis patentes da sociedade, son unha das mostras máis claras da podremia do existente. En cada iniciativa libertaria está a idea e a intención de acabar cos cárceres, entón a participación dxs presxs anarquistas nas diferentes experiencias de confrontación, discusión ou debate leva necesariamente o punto de vista anticarcelario, pero, como dixen anteriormente, non debe acabar neste se o que se pretende é botar abaixo os muros e non quedar reducidos a este espazo.

Nada termina, todo continua.
Na confrontación, recuperamos as nosas vidas.
Viva a anarquía.